De macaron komt oorspronkelijk uit Italië, waar de traditie van het koekje zou teruggaan tot de keukens van Venetiaanse abdijen in de achtste eeuw. Wanneer Caterina de Medici in 1533 trouwt met de Franse koning Henri II, neemt ze een aantal Italiaanse meesterkoks – én haar liefde voor de macaron – mee naar Frankrijk. De Italiaanse naam verwijst dan ook naar de amandelen die de basis zijn voor dit historische koekje. De macaron werd al snel populair in Frankrijk. Volgens de Larousse Gastronomique werd het het koekje in 1792 gebakken door nonnen in Cormery. Het koekje, toen nog zonder vulling, bleef populair bij de geestelijken.
Het duurde tot 1930 vooral de macaron een commerciële vlucht nam. In Parijs startte men met het combineren van twee koekjes met boterroom, jam of een vulling van ganache. Er wordt verteld dat Pierre Desfontaines, de kleinzoon van de bekende meesterbakker Louis-Ernest Ladurée, de eerste was om het koekje te vullen met ganache. Hij zou de eigenlijke uitvinder zijn, en – gebakken in zijn Parijs’ atelier – kregen de koekjes de naam ‘macaron de paris.’
